Mój ulubiony szlak

Idąc w górę, co jakiś czas robiłem zdjęcia. Trzecia Droga. - Wybrałem czarny szlak prowadzący wprost do Czarnego Kotła. Cały w słońcu. Oparłem się plecami o Wędrujący Kamień, oczy przymknąłem i poddałem się słonecznej kąpieli. Po chwili - czuję: słońce mnie przenika, światło dociera do zakamarków wnętrza, zanurzam się i rozpływam w jasności...

Zielonym wyszedłem na Rozdroże pod Śmielcem. Stąd w stronę Śnieżnych Kotłów. Po kilku minutach zszedłem ze szlaku, aby zajrzeć do Chatki pod Śmielcem. Przykry widok - zaniedbana, opuszczona. Zrobiłem kilka zdjęć i wróciłem na szlak zwany Ścieżką nad Reglami. To najprzyjemniejsza trasa - niemal po równym. Więc oczy mogą swobodnie rozglądać się po okolicy - myśli zaś: błądzić po czym chcą albo i skupić się na jednym tylko temacie...

Rozdroże pod Wielkim Szyszakiem. Ukryta Chatka Wielkanocna. Bardziej zniszczona. Za to widok zapierający, gdy ujrzałem w obiektywie aparatu Stację Przekaźnika jakby się wyłaniała znad chatki. I to niebo bezchmurne, błękitne. I ta jasność w zieleń się wtapiająca...

Majestatyczne Śnieżne Kotły. Niebieskie stawki. Wyłaniające się z tafli różnej wielkości skałki. Ruch wody sprawiał, że miało się wrażenie, jakby to one się poruszały. Uwieczniłem parę scen. Nie mogłem „uwiecznić” siebie. Na całej trasie - koniec wakacji - żadnej żywej duszy; znaczy: człowieka. Bo były dusze ptasie, duszki motyli, much, robaczków...

Parę osób spotkałem w schronisku Pod Łabskim Szczytem. Pięć minut przerwy na chłodne piwo z malinowym sokiem. Ruszyłem w dół Czeską Ścieżką. W pierwszej części trudny ten szlak - wąski, kamienisty, mokry, grząski, dziury, korzenie. Trzeba patrzeć pod nogi: każdy krok stawia się inaczej. Potem już wygodną dróżką do Wodospadu Szklarki. Tu mnóstwo dzieciaków i starszych. Jeszcze więcej przy straganach na parkingu...

Przez parę minut, nieco na uboczu, wsłuchiwałem się w gwar ludzkich głosów i w szum samochodów. Jakbym wracał do innej rzeczywistości. Ale przecież jakoś i mojej...
Przedłużyłem sobie wędrowanie. Najpierw Piechowice, później skręciłem w stronę Michałowic. Kiedy otwierałem drzwi: moje zegary wydzwaniały szesnastą. Zzułem obuwie. Rozsiadłem na wygodnym krześle. Poczułem, rozchodzące się po całym ciele, przyjemne zmęczenie...
- Znane Ci to uczucie...?
Kubek

Nowiny Jeleniogórskie nr 38/2008