Ciszej o tej Polsce, ciszej!

Jak sam powiedział w krótkim wystąpieniu przed spektaklem –wybrał te fragmenty, mając świadomość, że młodzież coraz rzadziej czyta klasyków i coraz mniej ma do tego okazji. Kiedy patrzę na wybór tekstów do spektaklu „A to Polska właśnie” mam ochotę przekornie stwierdzić – właśnie, że nie, bo jeżeli już o ojczyźnie naszej mówić słowami wielkich poetów i pisarzy, to zabrakło mi tutaj choćby Norwida, Krasińskiego, Gombrowicza, Witkacego, Herberta, Mrożka i pewnie kilku innych jeszcze, więc… Sceneria typowa: scena tonie w półmroku, po lewej stolik, na nim lampka wina, talerz z pokrojonym chlebem, w głębi krzesło, obok leżą rozrzucone pootwierane książki; jesienne zeschłe liście na podłodze i palące się świeczki. W tej jakże znajomej przestrzeni przez półtorej godziny będziemy słuchać Wielkiej Polskiej Poezji. Tylko Fredro jest jakby z innej bajki (ale też romantyk), ale też jakiś taki nadęty. W tle Chopin i przerobiony Moniuszko (Aria Skołuby), dużo dymu i zbyt dużo ekspresji – we wszystkim: w geście, ruchu, głosie. Przede wszystkim w głosie. Ciężar całego przedsięwzięcia reżyser włożył na barki młodziutkiego Adriana Wójcickiego. Od razu trzeba stwierdzić – bardzo zdolnego młodego człowieka, który podjął się karkołomnego zadania wyinterpretowania fragmentów ról z kanonu polskiej literatury romantycznej. Chylę czoła, bo jest to trudne do osiągnięcia nawet dla zawodowego aktora. W kilku scenach partnerowali mu: Danuta Błaszczyk, Iza Korzon i sam Mirosław Samsel. Szkoda tylko, że głównym środkiem artystycznej ekspresji jest w tym przedstawieniu głos, a raczej głośność, bowiem aktorzy wrzeszczą do siebie i na siebie; apogeum osiąga Wójcicki w Wielkiej Improwizacji! Szkoda, bo w krzyku ginie sens i prawdziwy dramatyzm tych scen.
Chciałoby się powiedzieć, że przed młodymi wykonawcami drzwi do Akademii teatralnej stoją otworem, ale oni sami wiedzą, że przeciwnie – póki co - są zamknięte i kłębi się przed nimi tłum tak samo zdolnych Papkinów, Hamletów, Kordianów, że o Juliach, Klarach i Ofeliach nie wspomnę. Życzę, żeby przed Adrianem i Izą te drzwi szeroko się otworzyły!