W Budnikach powitali słońce

Wyprawa na powitanie słońca do Budnik ma już grono stałych bywalców. W tym roku 30 marca dołączyło do nich wielu turystów, bowiem słoneczna pogoda sprzyjała wycieczkom.

Wyruszyli z Karpacza, spod Kruczych Skał i z Kowar z DW Przedwiośnie. Po przybyciu na miejsce czekały na wszystkich ciepłe posiłki oraz herbata malinowa. Wyprawa nie byłaby tak udana, gdyby nie liczni pomocnicy i sponsorzy. Wszystko serwował pan Zygfryd z żoną Kornelią z Ośrodka u Musa z Karpacza. Hotel Artus z Karpacza przygotował miseczki, kubki oraz łyżeczki. Żurek i picie gotowały się w kociołkach nad ogniskiem. Przygotowane było także drugie ognisko do pieczenia kiełbasek. Nad ogniskami czuwała Ochotnicza Straż z Karpacza.

Miłośnicy Budnik przedstawili historię osady i nauczyciela z Budnik, który zapoczątkował akcję Powitania i Pożegnania Słońca. Potem wszyscy przywoływali donośnym głosem Wołogóra, który przybył z kierunku Ponurej Kaskady. Wraz z Wołogórem odbyło się symboliczne przywitanie słońca, poprzez zapalenie lampy naftowej.

Ponownie spotkanie zaplanowano na 27 listopada, gdy odbędzie się Pożegnanie Słońca.

Budniki to nieistniejąca już miejscowość w pobliżu Karpacza i Kowar. Choć ostatni mieszkańcy wynieśli się stamtąd w latach pięćdziesiątych, to współcześni miłośnicy tego miejsca nadal kultywują dawne tradycje. Jedną z nich jest żegnanie i witanie słońca, które nie zagląda do Budnik przez niemal całą zimę.

Historia miejscowości sięga XVII wieku, kiedy to w wyniku wyniszczającej wojny 30-letniej okoliczni mieszkańcy szukali schronienia w niedostępnych terenach górskich. Osiedla tego typu miały charakter tymczasowy, skąd najpewniej wzięła się pierwsza nazwa osady – Forstbauden (Leśne Budy). Gdy niebezpieczeństwo minęło, część osadników zostało na miejscu trudniąc się pasterstwem, wyrobem serów czy robotami leśnymi.

Ponad sto lat później, w związku z rozwojem turystyki, Budniki zaczęły przeżywać okres największego rozkwitu. Na przełomie XIX i XX wieku w wiosce powstały nawet dwie gospody, w późniejszych latach na terenie wsi funkcjonowała także filia ewangelickiej szkoły i schronisko. We wspomnieniach dawnych mieszkańców wyczytać można o występowaniu co zimę grubej pokrywy śnieżnej, która utrudniała komunikację nawet pomiędzy poszczególnymi domostwami.

Szczególnie uciążliwy w tym czasie był także brak słońca, które przez 113 dni w roku nie wychodziło ponad masyw Grzbietu Kowarskiego. Z tego względu rokrocznie odbywały się uroczystości. Zwykle koło 26 listopada organizowano pożegnanie, zaś w okolicach 19 marca przywitanie słońca. Choć dziś po dawnej miejscowości pozostały jedynie zarysy fragmenty ruin, tradycja ta jest kultywowana przez miłośników Budnik.