Zegarmistrz, co nie ma czasu

- Po ponad 50 latach pracy chyba w końcu cieszy się pan, że przechodzi na emeryturę?
- A wie pan, że nie za bardzo. To nie była łatwa decyzja, ale zdrowie już nie to. Ręce tracą wrażliwość i czucie. Lekarz powiedział, że to się bierze ze stresu. Ludzie myślą, że zegarmistrz ma spokojną pracę w ciepłej pracowni. A wie pan, jak ja czasem się denerwuję. Kiedyś trzy dni na klęczkach szukałem bębna z Omegi, drogiego zegarka. Wyskoczył ze sprężyną. Centymetr po centymetrze podłogi przeszukałem, a on wpadł na półkę między budziki. Myślałem, co powiem klientowi, przecież termin się zbliżał.

- No, ale czasu pan będzie miał więcej dla siebie teraz.
- Dla mnie praca była błogosławieństwem. Bo poza tym, że się z mojego fachu utrzymywałem, to najważniejszy był kontakt z ludźmi. Czułem się potrzebny, miałem ustalony rytm dnia, musiałem rano wstawać, nie było czasu na wylegiwanie się. Robota musiała być na czas. Na emeryturze będę się starał utrzymać samodyscyplinę i regularnie jadać. To bardzo ważne. Mam też inną pasję - lubię chodzić po górach.

- A na których szlakach można pana spotkać?
- W różnych miejscach, w Karkonoszach i Górach Izerskich. A wie pan, że w 1968 roku omal nie zginąłem pod lawiną.

- Pod tą w Białym Jarze?
- W Białym Jarze, ale nie tą słynną lawiną, która pochłonęła ofiary śmiertelne. To było trzy dni wcześniej. Wybraliśmy się z synem i jego kolegą na Strzechę Akademicką. Pogoda była kiepska, wyciąg nie chodził i gdy trawersowaliśmy zbocze lawina zeszła tzw. deską. Pociągnęła nas nieźle. Na szczęście chłopcy byli mniej zasypani i udało im się wydostać spod śniegu. Zanim mnie odkopali minęło kilkanaście minut. Zdążyli dosłownie w ostatnich sekundach. A dziś chętnie spaceruję po Izerach, także po czeskiej stronie. Dwa lata temu wybrałem się z synem i wnukiem na rowery – od Jakuszyc, przez Orle, Jizerką w kierunku Smedavy i na Smrek. Miejscami trzeba było nieść rowery, ale z powrotem, już na drodze telefonicznej, a potem od „Drwali” to nawet pędziłem. Sam się dziwiłem, że dałem radę. Tę miłość do gór i wędrówek zaszczepił we mnie mój szanowny kolega, który pracował ze mną w zakładzie, grawer i rytownik, działacz petetekowski, Tadeusz Andrusiewicz.

Cała rozmowa w „Nowinach Jeleniogórskich” nr 8/11.