GOPR-owcy narzekają na marne zarobki

- To poniżej godności – mówi o zarobkach jeden z ratowników. Jest ochotnikiem, chciał być zawodowcem, ale odstraszyły go właśnie zarobki kolegów. - Etat to 160-168 godzin pracy w miesiącu. Mamy 10 albo 12 godzinne dyżury – wyjaśnia nam ratownik-zawodowiec. - A jak przychodzi do wypłaty to nie wiadomo, czy się śmiać czy płakać.

Te uwagi potwierdza naczelnik Karkonoskiej Grupy GOPR Maciej Abramowicz. W grupie pracuje 15 ratowników zawodowych. - Nam nie brakuje środków finansowych na sprzęt czy szkolenia, brakuje nam środków na normalne funkcjonowanie, czyli wypłaty – mówi. - Tylko, że jesteśmy uzależnieni od dotacji z ministerstwa. W tym roku ani też w przyszłym nie ma szans na podwyżki.

Problem jest tym większy, że GOPR jest organizacją pozarządową, nie jest wynagradzany jak cała budżetówka. Otrzymuje pieniądze na konkretne zadania. - Staramy się pozyskiwać tzw. środki nieznaczone, które można przeznaczyć np. na wypłaty – mówi. - Niestety, tych nie ma wiele. Nie mam kasy pancernej, w której trzymam pieniądze.

Podstawowy problem to to, że GOPR jest stowarzyszeniem, a na przykład straż pożarna jest państwowa, podobnie jak pogotowie ratunkowe. - Straż miejska jest samorządowa – wymienia Maciej Abramowicz. Pracownicy tych służb zarabiają znacznie więcej. - My niestety musimy startować w konkursach np. na zapewnienie bezpieczeństwa turystom w górach. Wprawdzie jest ustawa, która mówi o tym, jakie obowiązki mają organizacje specjalistyczne, jak nasza, ale w ślad za tym nie idą pieniądze – zauważa naczelnik.

Jak mówi, to problem GOPR-u w całej Polsce. - Podejmowane są starania, by przejść na pełne zawodowstwo. Tylko, że razem z tym musimy mieć pewność, że będziemy mieli pieniądze na działalność– mówi naczelnik. Ile jego zdaniem powinni zarabiać? - Myślę, że 2 tys. złotych na czysto to przyzwoita pensja – mówi.

Tymczasem ratownicy grupy karkonoskiej dorabiają na lewo i prawo, by utrzymać rodziny. Jedni w wolne dni pracują jako instruktorzy jazdy na nartach, niektórzy mają własne firmy, np. wspinaczki górskiej. Trudno im się dziwić – ratują ludzkie życie i często narażają własne, a mają pensję równą – bez urazy – kasjerce w markecie.